Rehab Story (Part 2) - Ang Pagbabalik

February 25, 2017 nang ibalik ako sa rehab dahil sa sakit ko na Bipolar disorder o mas matindi pang sakit.  Kakaiba ito kesa sa una kong pagpasok sa rehabilitation center.

3 araw bago ako ipasok, super hyper na naman ako. Ang dami kong naiisip, pati ilaw sa kalsada napapansin ko. Pati piso sa lamesa ay pinagtitripan ko. Hindi ako makatulog ng maayos, gusto kong masunod ang gusto ko. gusto kong lumipad sa kalawakan, sa pagitan ng mga bituin. At pilit kong inaalam kung saan nga ba nakatago ang One Piece.

Kakaibang mga pangitain o kabaliwan ang nakikita ko. Mga kaibigan, tropa, mga mangyayari sa hinaharap at nangyari sa nakaraan. Diko alam kung totoo. Diko alam kung baliw na ba talaga ako.

Kusa akong pumasok sa center. Payapa. Walang gulo.

Pero pagkalipas ng ilang minuto. Yun na. Nangyari na ang hindi inaasahan.

Sinuntok ko yung gate na harang sa isolation area ng center.

Akala ko may sapi na ko. pero meron na nga.

Akala ko super hero ako pero ako na pala yung kalaban.

Akala ko nalaman ko na lahat pero mali pala ako.

Dumating ang apat na bantay ng center. Binuksan ang gate.

Lumabas ako.

At boom. Hineadlock ako. halos di na ako makahinga. at nawalan ako ng malay.

Paulit ulit yung eksena na yun sa utak ko. yung naputulan ako ng hininga.

Takot na takot ako kaya pilit kong nilalabanan pero dun lang din ako napupunta.

patay. talo.

Hanggang sa naalala ko ang sinabi ng tatay ko bago ako pumasok sa center.

"mag relax ka lang dyan"

Naalala ko yung mga salita na yun. At nakatulog ako.

Pag gising ko hilong hilo ako, nakatali ang kamay at paa.

Para kong nasa ibang lugar. naglabasan na lahat ng pasyente sa center.

Kakain na pala.

Ako nagwawala at sumisigaw parin. Parang sinapian.

Diko na iddetalye pero mga 3 araw akong nakatali hanggang sa mapagod ako at magutom.

Marami akong nakilala sa loob ng center, si Kuya Eric, Si Joseph, Si Michael, Si Pilo, Si Bayaw, at marami pang iba. Iba-iba sila, iba-iba ng pagkatao. Iba-iba ng pagkabaliw. Kaya kami magkakasama sa loob. May iba gustong makalabas, may iba ok na sa loob kesa makagulo pa sa buhay sa labas.

Marami akong panahon sa loob para makapag isip at makapag muni-muni ng mga pangyayari. Matulog at magpahinga. Hindi biro mapasok sa loob ng  center. Nakakadrain ng isip at emosyon.

Sa kabutihang palad ay bumalik agad ang katinuan ko at muling naging maayos sa tulong ng mga doktor at mga nurses na umasikaso sa akin. Gayon din ang mga magulang ko na lagi akong dinadalaw at dinadalhan ng pagkain. Nagpapaalala yun sakin na may nagmamahal parin sakin.

Hanggang sa makalabas ako. Napaka saya.

Isang bagong kabanata at aral ang natutunan ko. Magpasalamat sa mabuting kalagayan na meron tayo. Kung dumanas man tayo ng pagsubok e ipagpasalamat parin dahil mag matututunan tayo. Ang saya ko talaga nung pumayag ang doktor sa request namin na makalabas na ako. napakasaya.

Hindi ko na naisip ang galit ang sama ng loob, kahit may karapatan akong maramdaman o maisip yun, pero hindi, nangibabaw sa akin ang kaligayahan na magaling na ako.

Totoo may gamot pa ako hanggang ngayon, at baka di na mawala ang gamot na yun. Pero solb na ako. Pag dumaan ka sa panahon ng buhay na wala ng pag-asa "hopeless situation" baga, matututunan din nating magpasalamat sa kalagayan natin at matututo tayong maging masaya.

God is good.